BELARRA

 

     Arazo-garaiz

     erre-zale naiz,

pipa da nere laguna,

     ke-belar oso

     samin ta gozo

nastuen ontzi kutuna.

 

     Pipa laburra;

     nere sudurra

usai-eginkor luzea;

     onen azpiyan

     dagon aldiyan

nik pozor bete-betea.

 

     Nayen dan eraz

     maita det beraz

atson darion belarra;

     onen bidez ain

     barru det orain

idarokizko txingarra.

 

     Toxatik artu,

     gañezka sartu

kider-buru xakonean;

     ke-belar ori

     urriñez jori

laister da sudurmintzean...

 

     Pipa txuriya,

     kirten ausiya,

zorungai eder osoa;

     aur zar batentzat,

     ziñez neretzat,

edoski maite gozoa.

 

     Ezpain-ertzean

     pipa jartzean...

agur!, kezkaren goibela:

     burauste zakar

     guzik, bai azkar

banatu kea bezela!

 

     Uste bat oker

     irten-da loger

etsayaz etsai banago,

     pipari esker

     ez du gau-lisker

onek irauten luzaro.

 

     Olerkarien

     amets-aldien

goraltzigarri da nunbait;

     argatik nere

     olerki-xeme

apal au berdin sortu zait.

 

     Arazo garaiz

     ele-zale naiz,

pipa da nere laguna:

     ke belar oso

     samin ta gozo

nastuen ontzi kutuna.