ITXASOA

 

 

                I

 

Eguzkiz bete balitzaio-re

      une gezala,

garden jori ta sotillago ez

      itxas zabala;

badirudi gaur maitaro bere

      barrengo itzala

goi-oztiñeko leñuru batez

      argitu dala.

 

Alatz urdiñal Zer eztai emen...

      zer, nungo zori...?

Itxaso berdin onek irripar

      gozoa dagi;

ta noiznai bere apar-xareaz,

      eule maitari,

laztan txuri bat ematen dio

      Donostiyari.

 

Arrantzalien lagun gaur, eta

      biyar illobi,

nork esan orren aldakor danik

      urdin-soill ori?;

marmario ta jolas ariñez

      orain emeki

urbildu arren agiyan etsai

      liteke sarri.

 

                II

 

Orduan goibel... izugarrizko

      indarrez azun,

tximist, aize ta kemen guziyak

      arturik lagun,

odoi-mordoen errai beltzetik

      an dator illun,

an dator gainka orro ta txistu,

      durun ta durun!

 

Arkaitza jo-ta lertzen danean,

      ostera bere

seta makurrez gero ta geigo

      atzetik beste

ur-mendi-salak tontorka datoz

      lerkoi, asarre,

lur'tar guzien gañez erabat

      irauli zale.

 

             * * *

 

Intziri sakon egille beti,

naiz osiñ-arro, naiz ugin-bare,

zerbaiten biotz eskutuko zu

idaroki-gaiz betea zaude!